Patrimonio da Humanidade en Italia

O Patrimonio da Humanidade da Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura (UNESCO) componse de lugares de importancia para o patrimonio cultural ou natural descritos na Convención do Patrimonio Mundial da UNESCO, estabelecida en 1972.^[1] O patrimonio cultural está formado por monumentos (como obras arquitectónicas, esculturas monumentais ou inscricións), grupos de edificios e ruínas (incluíndo sitios arqueolóxicos). As paisaxes naturais (constituídas por formacións físicas e biolóxicas), as formacións xeolóxicas e fisiográficas (incluíndo os hábitats de especies de animais e plantas ameazadas) e os lugares naturais que son importantes dende o punto de vista da ciencia, a conservación ou a beleza natural, defínense como patrimonio natural.^[2] Esta é unha lista do Patrimonio da Humanidade en Italia, especificamente clasificada pola UNESCO e elaborada de acordo con dez criterios principais, cuxos puntos son xulgados por especialistas na área. Italia ratificou a convención o 23 de xuño de 1978, polo que os seus sitios históricos foron elixibles para a súa inclusión na lista. ^[3] En 2023, Italia tiña un total de 59 sitios inscritos, o que o converte no estado con máis patrimonio da humanidade.^[4]

O primeiro sitio inscrito na lista en Italia foi na 3ª sesión do Comité do Patrimonio da Humanidade, celebrada en O Cairo e Luxor, Exipto en 1979. Nesa sesión, engadiuse o sitio, "Arte rupestre do Val Camonica".^[5] Un total de 25 (aproximadamente a metade) de todos os sitios italianos engadíronse durante a década de 1990 (onde foi membro da Comité do Patrimonio Mundial durante toda a década) con 10 sitios engadidos na 21ª sesión celebrada en Nápoles, Italia en 1997. Italia serviu como membro do Comité do Patrimonio Mundial catro veces, concretamente, 1978–1985 (8 anos), 1987–1993 (7 anos), 1993–1999 (7 ​​anos) e 1999–2001 (3 anos).^[6]

Dos 59 sitios patrimoniais de Italia, sete son compartidos con outros países: "Monte San Giorgio" e o "Ferrocarril Rético nas paisaxes de Albula / Bernina" con Suíza, "Centro Histórico de Roma" co Vaticano; "Sitios palafíticos prehistóricos dos Alpes" con Austria, Francia, Alemaña, Eslovenia e Suíza; e "Obras venecianas de defensa dos séculos XV ao XVII: Stato da Terra – Stato da Mar occidental con Croacia e Montenegro, as grandes cidades termais de Europa con outros 6 países e os bosques de faias antigas e primixenias dos Cárpatos e outras rexións de Europa son compartidos con outros 17 países. Seis sitios do patrimonio mundial en Italia son do tipo natural, mentres que todos os demais son lugares culturais (53). Polo tanto, Italia ten o maior número de sitios patrimoniais "culturais" do mundo.^[3]

1. ↑ UNESCO, ed. (21 de novembro de 1972). "Convención para a Protección do Patrimonio Mundial, Cultural e Natural" (PDF). 
2. ↑ "Convention Concerning the Protection of the World Cultural and Natural Heritage". UNESCO World Heritage Centre. Arquivado dende o orixinal o 1 de febreiro de 2021. Consultado o 3 de febreiro de 2021. 
3. ↑ ^{3,0 3,1} Erro no código da cita: Etiqueta <ref> non válida; non se forneceu texto para as referencias de nome italy
4. ↑ Centre, UNESCO World Heritage. "UNESCO World Heritage Centre – World Heritage List". whc.unesco.org. 
5. ↑ "Report of the Rapporteur". UNESCO. 30 de novembro de 1979. Consultado o 12 de xullo de 2014. 
6. ↑ Centre, UNESCO World Heritage. "Italy – UNESCO World Heritage Centre". whc.unesco.org.